OLGA NOVO. CRÁTER

Acabo de ler Cráter de Olga Novo. Teño que recoñecer que leo máis narrativa ca poesía,  pero que ben o pasei lendo este poemario!

Hai moita información na rede sobre a autora pero a min gustoume a entrevista que lle fixo Manuel Vidal Villaverde; creo que ó lela coñecemos un pouco mellor a Olga Novo.

E se lemos o que nos explica Ramón Nicolás, aprenderemos cousas da obra; deberiamos facerlle caso e poñernos a ler Cráter; segundo el, "un libro indispensable na poesía galega de hoxe"

Eu quero dicirvos que neste poemario atoparedes moita vida, moita morte, moita tenrura, moita música, moito amor, moita paixón, moita liberdade... Optimismo? Tamén.

Son moi importantes os sentimentos que transmite a autora pero a forma de transmitilos é cativadora. Botaredes de menos signos de puntuación, sorprenderavos a disposición tipográfica, ou incluso a presenza da prosa, pero atoparedes un sorprendente dominio da linguaxe, sendo para min o máis atraente a presenza de imaxes e as asociacións que, parecendo insólitas, non o son tanto.

Déixovos un poema. Dubidei entre moitos pero, como teño unha certa preferencia polas estruturas paralelísticas, escollín o titulado Análise de sangue. Ó mellor hai unha certa análise da autora neste poema. Teremos que preguntarllo.

ANÁLISE DE SANGUE

Fáltame ferro. Sóbrame música e potasio.

Ninguén me entende eu vístome coa falda da montaña

choro por calquera cousa

espero unha caricia

coma un milagre de pan de ouro e vitaminas.

Como carne de poldra. Escoito pasos nas miñas veas

e invádeme a ledicia dun novo amor coma unha tropa

     bárbara.

Esta son eu.

Metade árbore

metade escaleira de caracol.

Metade cunca

metade calexón dunha vida ó bordo do Adriático

Metade bóveda metade sombra

metade contemplación metade auspicio

Metade mofo metade pureza

Metade fonte metade balcón

metade horizonte metade estrutura mecánica

Metade flor de cerdeira

memoria cortada pola metade

metade monte metade eu

metade madonna metade neve.

A min ningúen me entende.

déixome sacar sangue e mazás

miña tormenta

deixo que me ausculten voces do outro mundo

dirixo a miña tensión como se fora unha orquestra

sacan auga de min coma dun pozo cardíaco

ás veces

escuramente

incluso sei o que digo.

Din que me falta ferro a min

pero esta gorxa miña

é un metal de transición entre a palabra e o peito.

E ó contacto coa tenrura podo adquirir un leve timbre

     oxidado.

No meu soño ando pastando coas vacas no medio dun campo

       magnético.

Na miña vida real

son a filla pequena dun pastor da fin do mundo.

Metade bóveda metade sombra

metade contemplación metade auspicio

Metade mofo metade pureza

Metade fonte metade balcón

metade horizonte metade estrutura mecánica.

Metade flor de cerdeira

memoria cortada pola metade

metade monte metade eu

metade madonna metade neve.

Sácanme sangue

sácanme

a min

ninguén me entende.

Información interesante a de José Ángel García Caballero en Ojosdepapel.com.

Información

 Grazas, Olga.

Información interesante sobre a obra