NINGUÉN. FRAN ALONSO

Esta vai ser a miña forma de celebrar o día do libro.

Ninguén de Fran Alonso foi unha das miñas lecturas de Semana Santa. Hai moitos traballos feitos sobre esta obra. Vede os que cita o autor no seu Dominio Virtual e os de Revolta da Freixa e as ligazóns ás que fai referencia.

Eu quero destacar pequenas chiscadelas do autor que nos fan pensar en Cemiterio de elefantes e Cartas de amor:

A suposta Alone, protagonista de "Esperando", do libro Ninguén, fala do programa Almas Perdidas ; ela descoñecíao pero gústalle á persoa que coñeceu na rede e pola que leva esperando catro horas, acompañada de cafés e cigarrillos: Algúen que tarda tanto en aparecer nunha cita , por forza ten que ser mentiroso. Se cadra, nin sequera se chamaba S. Lonely, como dicía. Ben, tampouco ela se chamaba Alone. E con respecto ao programa de radio que lle gustaba a el, Almas perdidas, ela nin sequera o coñecía.

No conto "04.00 AM", de Cemiterio de Elefantes, ten moito protagonismo este programa e a súa locutora, Mónica: ...Unha noite máis, outra nova noite, amigos, estamos no aire para vos axudar a sobrelevar as soidades nocturnas, convosco, e coma tódalas noites, acompañándovos na voz, saúdavos , Mónica, desde Almas perdidas.

O mesmo programa escoitábao Rosi, unha personaxe da historia "12.00 AM", de Cemiterio de elefantes, cando non era quen de durmir: Os ruídos da cidade sonme estraños, afeita a tantos anos de silencio nocturno ou ó sísmico sifoneo do mar, e a alma consúmeseme pensando neses corazóns solitarios. Entón permanezo esperta ata as catro da mañá e prendo a radio para escoitar Almas perdidas.

A protagonista do conto "Confesión", de Cartas de amor, chámase Mónica e escoita o programa de radio Almas perdidas: non imaxinas cantas noites de angustia pasei, cantas noites en branco, escoitando un programa chamado Almas perdidas... Ademais a locutora chámase Mónica, igual ca min, e sentinme identificada con ela, coa súa voz esgazada, dolorida.

Sara, a protagonista da historia "Estilo de vida", de Ninguén, tenlle medo ó dentista: Inevitablemente, os medos propios eran tanxibles, urbanos, civilizados. Tíñalle medo ó dentista , por exemplo. Sempre llo tivera, mesmo antes daquela terrorífica experiencia persoal pola que pasara, cando aquela mala besta á que acudira unha noite de urxencias lle aparafusara a lingua ó padal.

Esa terrorífica experiencia de Sara xa nola contara Fran Alonso no conto "02.00 AM", de Cemiterio de elefantes: Intentou mover a lingua novamente pero non puido. Co corazón a piques de lle estourar de medo, precipitouse sobre o espello retrovisor dun coche aparcado baixo unha farola. Abriu a boca e entón descubriuno reflexado no retrovisor, grande e redondo, de rosca e metal brillante, suxeitándolle a lingua contra o fondo do padal.

Xa o dixen noutra ocasión, pero sigo pensando que nas obras de Fran Alonso hai moitas almas perdidas e moitos corazóns solitarios, moitos seres insatisfeitos, illados e cheos de medos, que desexan fuxir deles, dos ruídos, da rutina, e que queren sentirse vivos.