NO PAÍS DAS VACAS E UN MILLÓN DE VACAS

No país das vacas é a exposición de Xurxo Lobato que se pode ver na rúa do Paseo de Ourense ata  o día 30 de abril, e Un millón de vacas é unha obra de Manuel Rivas.

A exposición fíxome pensar, incluso antes de comezar a vela, na obra de Manuel Rivas. Véndoa, descubrín nela un texto do autor, é o que aparece no corpo da vaca, e unha fotografía del cun becerriño no colo. Usade o novo Dicionario da RAG e buscade os sinónimos de becerro.

  

Na exposición, que é unha homenaxe á vaca, aparecen máis de 130 fotografías situadas en paneis, e varios textos entre os que figuran os de Xurxo Lobato, de Manuel Rivas, de Méndez Ferrín e de Xesús Ferro Ruibal.

Recoméndovos que vexades a exposición e que busquedes nela un cartel de Castelao.
Ide lendo o conto de Rivas. Traballarémolo na clase.

UN MILLÓN DE VACAS

Non ía de negro senón cun vestido estampado azul e branco e levaba sobre os ombros un chal da color da prata vella, como prolongación dos cabelos. Fíxome sinal de stop desde a sombra da marquesina e, cando me detiven, asomou con resolución pola xanela do auto uns ollos de curuxa con gafas de cuncha.

¿E logo irá para Vigo, ou non?

Preguntouno coma se realmente non houbese outro sitio a onde poder ir. Gracias, neniño, déchesme a vida, dixo despois de acomodarse no asento e retocar o pelo coas mans. Na radio daban os sinais horarios das cinco da tarde e logo soou a sintonía do informativo. Allea ó son intruso que se interpuña entre os dous, explicou de seguida que perdera o coche de liña e que tiña vez no médico. A esta idade non che temos máis que achaques, neniño, ser vello éche unha desgracia. En Galicia, dicía o locutor, hai aproximadamente un millón de vacas. Que va, señora, díxenlle eu por cortesía, non diga iso. Parvadas, dixo ela, pensan que somos parvos, ¡un millón de vacas!, pasan o día dicindo parvadas. Apaguei a radio e virouse cara a min con rostro satisfeito. Nada do que din é certo, neniño, nada do que din é certo.

Preguntoume que onde vivía e respondinlle que non sabía moi ben. Ando de aquí para aló. Ela sorriu. Os mozos sodes un caso. Eu vivín en Madrid. ¿Coñeces Madrid? Ata hai moi pouco vivín en Madrid. Teño un fillo alí, marchou a traballar e alí casou, Un día apareceu na casa, en Soutomaior, eu estaba pelando nas patacas e díxome anda mamá, colles as cousas e véste comigo. E díxenlle eu pero neniño, e que fago cos animais, e coa casa, ¿quen vai coidar da casa? E el díxome mira mamá, xa haberá quen coide dos animais, deixámosllos ós veciños, e a casa, a casa ninguén a leva. E así foi. Funme para Madrid.

¿E gustoulle Madrid?

¿Que?

¿Gustoulle Madrid?

Moito. Gustoume moito.

A vella revolvía no bolso e sacou un pequeno espello e unha barra de labios.

Gustoume moito, dixo despois do arreglo. Pero non podía durmir. O meu fillo vivía nun piso, un pisiño, pero estaba ben. En fin, podía pasar. A nora é unha xoia. Eu sempre quixen que buscase unha moza da terra, pero, en fin, casou alí, e dígolle que a rapaza é unha maravilla, moi delgadiña, iso si, pero moi xeitosa. Non me deixaba tocarlle a nada. Nin fregar os pratos me deixaba. Tú mamá -chamábame mamá-, a descansar que ya has tenido bastantes trabajos. Eu, miña filla, como todo o mundo. Que no mamá, que te sientes. Pero, ai neniño, o que non podía era durmir. As paredes sonche de papel. No piso de arriba tiñan un crío, unha criaturiña que, claro, poñíase a chorar. Xusto enriba miña tiña o berce. ¿Queres crer que os desgraciados dos pais non se levantaban para acariñalo? Noite tras noite, e o crío chorando coma unha víctima ata que calaba de cansancio, meu pobre. A min comíanme os demos. Un día encontrei no portal á nai e díxenllo, por estas que llo dixen. Díxenlle que se non tiñan alma, deixar chorar así á criatura. ¿A que non sabes o que me contestou a descarada? Usted métase en lo suyo. Iso foi o que me dixo, mala chispa a confunda. Pero o peor non foi iso.

Mireina de esguello, Tiña os beizos apretados e refregaba as mans.

O peor foi que iso mesmo me dixo a miña nora. No son cosas suyas, mamá, cada uno vive su vida. Aquela noite o neno volveu chorar. A min comíanme os demos. Así que marchei. ¿Que lle parece? Marchei ó día seguinte.

Baixando polo Meixueiro, recortábase no fondo a silueta caótica de Vigo, coma unha descoidada medianeira no paraíso da ría.

¿Vai á Residencia?

Non, non. Déixame á entrada que xa eu me arreglarei.

Se quere, achégoa ó médico; teño tempo abondo.

Volveuse a negar, pero cando parei o coche no semáforo da praza de España púxome unha man enriba do xeonllo e arrimouse como para dicirme unha confidencia. ¿Sabes onde está a Nova Olimpia? Quedei sorprendido, pero díxenlle que si. Si, creo que si. Pois déixame alí. Hoxe hai baile da tercera edá. ¿Sabes? Cando volvín de Madrid, botei un noivo.

¿E non será médico?

¡Non, que va!, dixo ela chorando de risa.

Copiado de asonancia. Revisado polo conto publicado por Edicións Xerais de Galicia ( 6ª edición : novembro, 1992)