DOUS ANAQUIÑOS DA INTERVENCIÓN. TERESA MOURE

Coñecín a Teresa Moure en maio de 2010 cando presentou A intervención na Feira do Libro de Ourense. Asinoume a obra así:"unha historia de arte e revolucionarios que agarda conmoverte". Conmoveume e disfrutei con ela.

Pasou xa ano e medio desde que fixen a lectura desta obra e aínda lembro que me gustou o multiperspectivismo, a creación de personaxes individualizados, pouco convencionais e moi sós, aínda que se fagan compañía uns ós outros. Gustoume tamén a denuncia intencionada que se aprecia nas páxinas. A autora fai crible, moi crible, a intervención.

Xa dixen, noutra ocasión, que houbo moitos anacos na novela que me fixeron pensar no realismo máxico, en xeral, e na literatura de García Márquez, en particular.


Sigo lembrando dous anaquiños da obra, que vou copiar aquí; O primeiro é o que presenta a Sor Aurora embriagada polo aroma do xardín botánico e desexosa de pecar. (páxina 21)

"Dubido cando me din que ese xardín botánico foi a orixe de todas as desgrazas que viñeron despois, que quen entraba alí ficaba cativo desa paixón vexetal, que o aroma era tan embriagador que non permitía concentrarse en actividade ningunha, que mesmo Sor Aurora, a irmá do pretendente de Pamela Balseiro, que se achegou un día para amañar o matrimonio, unha vez conducida á horta comezou a sentir unha sensación de quentura e unha humidade tan pesada que decidiu aliviar tirando a touca ...e logo os zapatos, e as medias, e o mandil, e o hábito e acabou por saír en coiro e dando alaridos con tantas ganas de pecar que non lle deron pasado na vida enteira.

O segundo recolle a acción artística que levan a cabo cando morre Sampaio: o traslado do cadáver á mina para marcar a súa silueta na terra, co fin de rodeala de velas acesas e bulbos e, tras a incineración, esparexer alí as cinsas. Unha boa forma de inmortalizalo, non? ( Páxinas 277-278)

"Trasladamos o corpo de Sampaio desde a cama até a mina e marcamos a súa silueta na terra, que debuxamos moi ben, antes de que a funeraria o levase a incinerar... Ingrid e mais eu rodeamos o perfil con velas acesas. Clara, que non choraba como eu imaxine, ía cunha ferramenta pequeniña, cuxo nome descoñezo, facendo buratos arredor e en cada un metía un bulbo. A continuación, Ingrid espallou as súas cinsas, que alimentarán o nacemento das flores. Esta acción, entre a arte e a vida, o natural e o artificio, é a última que faremos. A continuidade que procuraba Antón xa non ten sentido. Cómpre recoñecer que Sampaio foi o único de todos nós capaz de usar o propio corpo como material artístico e de supeditar a súa existencia, xa acabada, á experiencia ancestral facéndose parte da mina: un auténtico artista. Descanse en paz.