ILUSTRES LITERATOS NO CEMITERIO DE SAN FRANCISCO

O Cemitero de San Francisco de Ourense é lugar de repouso de ilustres literatos. Se vedes o vídeo  comprobarédelo.

Avelina e mais eu fotagrafamos as tumbas de Eduardo Blanco Amor, Otero Pedrayo, José Ángel Valente, Xosé Ramón Fernández Oxea, "Ben Cho Sey", Valentín Lamas Carvajal, Xavier Prado Lameiro, Xoaquín Lorenzo Fernández, "O Xocas", Florentino López Alonso Cuevillas, Luís A. V. Trabazo, Pura Vázquez, Dora Vázquez e Antón Tovar, que son as que podedes ver neste vídeo que montou Avelina.
 
 Se vos animades a visitar o cemiterio, pode servirvos este plano:

No folleto do cemiterio, do que se sacou o plano, podemos ler: "O romántico cemiterio de San Francisco  cativou ós poetas e escritores pola súa localización sobre a cidade nas abas dun monte de alegre e fermoso nome, pola súa luz permanente do amencer ó solpor e o arrecendo dos seus loureiros e alciprestes, pero tamén pola fermosura dos seus cruceiros e recunchos, beleza das súas esculturas e lugar de repouso de artistas e persoeiros amigos. Incluso o máis famoso dos grupos de rock de Ourense -Los Suaves- lle dedicou en 1992 un CD  titulado San Francisco express". 

Resultaravos de moita utilidade a lectura da letra da Canción que Os suaves titularon hotel.

Se querdes escoitar San Francisco express tamén podedes facelo.

Ramón Otero Pedrayo vía así o cemiterio:

“Ourense, leda noite, gostoso

labio do froito do vivir, ergue o

eido santo dos Mortos por enriba

dos eidos e sucalcos dos viventes.

En ningures recenden con semellante

forza e ledal cariza os buxos

e os alciprestes como na asoellada

encosta de Montealegre, onde

as cobas acollen o sol da mañán

dinantes do que a torre e coroa

da Catedral”.

Ramón Otero Pedrayo, 1957.

Algúns poetas soterrados neste cemiterio trataron nos seus poemas o tema da morte ou fixeron pregarias a Deus para conseguir o acougo. Lede os poemas de Antón Tovar, José Ángel Valente e Pura Vázquez :

Cando eu morrer

e ti ficares soíña,

a beira do meu cadaleito

de perpetuo xubilado

das alegrías todas

que me roubaron

cando eu estaba ergueito

baixo o sol,

cando eu morrer

rolen as túas bágoas

polas túas meixelas

e polos teus labios

que zuguei de vivo

nas noites esquecidas.

Chora por min e cala,

e logo de chorares en silencio

reza as túas oracións

de viúva crente

que xa non necesito

Olla as capelas

dos meus ollos pechos

tranquilos na escuridade

da morte na que son feliz

Toda a miña vida

non foi máis ca un desexo

de descansar a feito,

de descender fondo na terra

Cando eu morrer

e ti ficares soíña

sen a miña compaña, compañeira

as de ollarme unha noite

apoiado na xamba nupcial

como tes ollado

a outros mortos tan queridos.

E eu estarei cabo de ti

coas miñas maos

como unha cunca

para recolle-las túas bágoas inocentes.

Berros en voz baixa. Antón Tovar. Poesía en galego II (1980-2001). Edicións Arte de Trobar.

 

Fragmentos sin nombre

¿Cuál fue la hora que esperamos tanto,

que vino al fin y no reconocimos

y se nos dio para soñar el sueño

que nunca nos había visitado?

Interior con figuras. (1972-1976). José Ángel Valente. Noventa y nueve poemas. Alianza Editorial.

O desacougo.

[…]

Ai, escóitame, Deus, óime esta prega,

crébame esta cadea que é martirio,

e devólveme a anterga mansedume,

a raíz da calor que me afincaba,

trállame o sangue e tórnamo mansío

onde quedarme.

Apágame estas firgoas

que me xurden estrelas arroutadas

polas lonxanas roitas devecidas,

e dame para sempre ese camiño

que leva ate o recanto máis seguro.

Dame acougo, Señor, para apousarme.

Dame acougo, Señor.

O desacougo. Pura Vazquez. Editorial Salnés. 1971

Máis información e un vídeo do Cemiterio no BLOG DE KARKALLÓN.