O Plenario da Real Academia Galega, reunido en sesión ordinaria o día 22 de xuño de 2012, acordou dedicar o Día das Letras Galegas de 2013 a Roberto Vidal Bolaño (Santiago de Compostela, 1950-2002). "Un autor imprescindible non só na nosa literatura, senón tamén na dramaturxia europea do último cuarto do século XX".
Ide lendo un anaquiño de Animaliños, unha obra que aborda a relación da sociedade urbana coa natureza. Manuel Quintáns Suárez explícanos que Animaliños é "unha das obras máis sinxelas de Vidal Bolaño, pero, dalgún xeito, condensación, na súa mesma sinxeleza, de tódalas virtudes do seu teatro.
VARIACIÓN
IX
A DOR E NÓS
O TIPO RARO Variación nove. A dor e nós.
( Un home e unha muller ao pé dunha planta)
ELA: ¡Mira para aí! ¡Miñas pobres! Co traballiño que dou conseguir que prenderades. O que han estar a sufrir. E todo por causa deses bichos noxentos.
EL: ¡Animaliños! Eles só fan por sobrevivir, como cada quen. ¿Que saberán os pobres do sufrimento que causan?
ELA: ¡Non vos veredes así por moito tempo! Poñerémoslle atallo a todo isto canto antes. Non queremos que sufrades máis.
EL: Non lles fagas promesas que, se cadra, logo non podes cumprir. Non é tan doado acabar cunha praga coma esta.
ELA: E pensar que ata hai uns anos non sabiamos que as plantas tamén tiñan sentimerntos, que tamén padecían ou gozaban. Deberiamos poñerlles música, ou lerlles un pedaciño. Marta, unha miña amiga que sabe moito disto, di que algunhas cousas de Chopin, ou os adagios de Karayan, lle prestan especialmente.
EL: Eu oín que o que lles encantaba era que lle leran cousas de Borges. ¿Queres que lles lea algunha das súas Ficcións?
ELA: ¡Quita de aí! A min as cousas dese pitoño xa nunca me gustaron demasiado, pero lidas por alguén sen acento arxentino deben ser unha cruz.
EL: ¿En que lingua haberá que falarlles?
ELA: ¿A quen?
EL: Ás plantas.
ELA: Será coma nós. Nunha que entendan. Ou sexa, a cada unha na súa.
EL: ¿E como sabes cal é a súa? As camelias veñen do Xapón, por exemplo. E esta en concreto, é dun enxerto que me trouxeron non sei de ónde.
ELA: Por como recende, debe ser de aquí.
EL: Pois acabas de librarme dunha boa preocupación. ¿En que lle falo entón, en galego normativo, no de mínimos, en galego reintegrado ou en español?
ELA: En calquera delas.
EL: ¿E si ten postura e en vez dunha alegría lle dás un desgusto?
ELA: Non te entendo.
EL: ¿Imaxínate que lle falas español i é do Bloque, ou que lle falas en galego e resulta que é da Coruña?
(Escurece)
Roberto Vidal Bolaño. Animaliños. Colección Follas de Teatro. 2003.
Estoutro texto atopámolo Marisa e mais eu cando buscabamos algo do autor nos libros que tiñamos á man no Instituto. Pertence a Días sen gloria. Teresa Monteagudo Cabaleiro dinos que esta obra foi estreada polo grupo Teatro do Aquí e que nela o autor nos narra a viaxe cara Compostela de dous perdedores, un gallofo e unha prostituta, nos que converxen todas as virtudes e á vez todas as miserias do ser humano.
NA TUMBA
(Na cima dunha ladeira erma, unha cruz de pau sinxela e solitaria recórtase sobre o ceo avesío da noitebra, sinalando o lugar onde Galiana repousa para sempre. El axiónllase cabo dela).
EL: Non che traio flores. Nen se me dan os rezos, ben o sabes. Iso si, traio viño dabondo para me empenecar coma está mandado, na túa memoria. É de supoñer que non che importe. Sería o que me gustaría que fixesen os meus amigos para chorar a miña perda. ¿Estoume poñendo sentimental de máis? Querer, non quixera, pero... ¡Rediós, Galiana, pensei que a xente coma nós non morría nunca! Que durabamos sempre. ¡E xa ves! Ti aquí, ela no carro, eu... poideches agardar que volvese. Eras do pouco bo que lle quedaba a este puto camiño. E á miña vida. Levaríate tamén a ti se me desen as forzas, pero mírame; vello, canso, con máis folgos no pico que no lombo ou que nas pernas. ¡Esa condenada que te levou róndame a min tamén!. ¡A todos neste camiño! O de Cira di que esta será a miña derradeira viaxe, e vento que acerta.
(Aparece a rapaza polo fondo da ladeira, e agarda alí, a unha distancia prudente).
EL: Aínda que mediara o Apóstolo, que non ten por que, bastante faría con deixar que chegase a Compostela con ben.
ELA: O noso amigo pasou por aquí hai sete días. Se queremos darlle alcance deberamos ir indo.
EL: O que son as cousas. ¿Non si, Galiana? Uns fuxindo da morte e outros bulindo tras dela.
ELA: Din que antes de morrer mandoulle un bico e doeuse de non ter visto nunca o mar.
EL: Eu irei velo por ela.
(Escurece)
Roberto Vidal Bolaño. Días sin gloria. Literatura 4º ESO. Proxecto Didáctico da AS-PG, 1999.
No hay comentarios:
Publicar un comentario