Cando traballaba, botaba man moitas veces das narracións breves, dos microrrelatos; agora xa non o podo facer pero vou deixar aquí algúns textos de Á sombra dos bonsais, de Antón Riveiro Coello por se a alguén lle interesan para traballar ou para animarvos a que leades esta última entrega do autor.
Algúns textos vanvos sorprender, outros vanvos facer sorrir e outros abren camiño para fondas reflexións; coa súa diversidade temárica ides gozar. Están presentes nos textos a infidelidade, a inocencia e a inxenuidade, a enfermidade, o acoso infantil, o alcohol e as drogas, a ludopatía, a soidade, a pobreza, a emigración, os presuízos sobre a nosa lingua, as relacións autor- lector, o amor, a morte... e, fronte a todo isto, algo de optimismo, reflectido no texto que se titula dese xeito: "Optimismo"
Riveiro Coello non nos decepciona aínda que el diga, na nota que figura ó principio do libro, que o xénero onde máis cómodo se atopa é na novela. Novela nova é o que agardamos para seguir gozando coa súa forma de narrar e o seu particular estilo, ó que estamos moi afeitos. Todo iso está presente nos textos deste libro e a maiores o autor xogou coa precisión, a concisión, as elipses e todo o que é característico deste tipo de textos.
Cada lector, ó achegarse a este libro, vai ter unhas preferencias; non é fácil seleccionar catro textos, entre noveta e catro, pero aquí queda a miña escolla, aínda que podería ser outra calquera. o que si busquei foi que fosen minguando:
ATRACCIÓN
Mesmo antes de entrar no local, Suso xa escoitara a xorda provocación da súa voz. E, cando baixou os banzos aveludados, viuna alí, soa, musgando o colorido feroz dos seus ollos mutantes, afroitados. Lento de insomnio, acomodouse na barra e apenas reparou nos dous homes que, nunha somnámbula cazaría, disputaban o amor remunerado dunha portuguesa. Mais a preocupación de Suso estaba nesoutra presenza que lle daba interese á noite e o arreitaba coa estratexia da súa voz urticante, solitaria, timbrada dunha resonancia enredante. Estremecido de luxuria, Suso pediu un whisky e buscouna coa ollada. Fervíalle o corpo e a felicidade pasiva do borracho esfarelábase como un soño cada vez que ela, con esa disciplina automática, cuspía na noite as fosforescencias verbais que traficaban coa súa esperanza e acentuaban o seu desexo. O camareiro serviulle o Whisky e mirouno enfite, consciente de que estaba diante do mesmo pecador solitrio de todas as noites. Suso pensou en María e nas nenas, pero xa non daba conta de si e víase empurrado cara a esa presenza ruidosa que termaba da súa vontade. Avanzou con solemnidade: os ombreiros disciplinados, o paso firme, ergueito, o lume ardendo na ollada rabiosa, encarnada. E cando estivo cabo dela, acariñou o aceiro da súa pel e ela calou ao tacto mineral daquelas mans temerosas que agora escarvaban no pantalón até daren co último instrumento do seu pecado, algo que Suso introduciría con ansia na regaña, antes de que se confirmase, outra volta, o seu fracaso cotián e abandonase o local, escravo da música da máquina comecartos que inventaba opulencias coa súa voz aparatosa.
CALVA
Varias persoas agardaban pola sinatura. Ao carón da mesa, unha nena duns cinco anos deixou de xogar e mirou para min cunha firme curiosidade. Debía de ser filla dalgún dos que sostiñan a miña novela nas súas mans. Mentras eu cavilaba nas dedicatorias, sorríalle á nena, que seguía concentrada en min e facía bascular a súa ollada entre o meu rostro e a miña calva. Permaneceu estática durante todo o tempo, coa atención depositada en min. Cando rematei coa última lectora, a curiosidade volveuse inversa e pregunteille á nena se talvez me quería preguntar algo. E ela, despiois de acenar afirmativamente e chantar os ollos na miña calva, envolveu a súa dúbida nunha voz suave: E ti, até onde lavas a cara?
A DESCOSIDA
El pasou a vida dándolle ordes, non deixaba que metese baza, anulábaa coa súa tiranía. Ela, paciente, cosía os seus silencios e tivo que agardar moito tempo para que chegase o seu momento. Agora, feliz, ela vai todos os domingos ao cemiterio e descose todo o que calou durante case cincuenta anos.
LIBERACIÓN
A discusión foi tan forte que el a sacou fóra de si e, dende entón, María anda soa polo novo mundo, tenteando a súa liberdade coma unha bolboreta borracha en primavera.
No hay comentarios:
Publicar un comentario